Po usunięciu zęba w jamie ustnej pojawiają się nieodwracalne zmiany, które w przyszłości mogą mieć poważne konsekwencje dla pacjenta.
Istnieje kilka sposobów uzupełnienia braków w uzębieniu. W tym artykule przedstawiono dokładniej jeden, a mianowicie – odbudowę zębów z zastosowaniem wszczepów śródkostnych, czyli implantów. Zachowanie kości wyrostka zębodołowego w jamie ustnej do jak najpóźniejszego wieku ma fundamentalne znaczenie w kontekście uzupełniania braków zębowych. Wynika to z konstrukcji ewentualnych protez ruchomych, które utrzymywane są w większości lub w całości na kości. Jeśli wyrostek zaniknie, proteza będzie leżeć na płaskim podłożu i z tego powodu będzie się na nim przesuwała. Jedyną możliwością utrzymania wyrostka zębodołowego po usunięciu zęba jest zastosowanie w jego miejsce implantu, czyli wszczepu śródkostnego.
Każdy implant składa się z 3 części.
Pierwsza część, znajdująca się w kości, imituje korzeń zęba. Druga część – łącznik – jest rusztowaniem do zamocowania na nim trzeciej części, czyli korony. Budowę implantu można porównać do przywieszania na ścianie obrazu. Do ściany wbijamy plastikowy kołek rozporowy (odpowiednik implantu). Do jego wnętrza wkręcamy gwóźdź/śrubę (odpowiednik łącznika) i na to wszystko zakładamy obraz (czym w tej analogii jest korona protetyczna).